Het gebeurt me geregeld dat ik me afvraag hoe het komt dat ik deze of gene muzikant nooit eerder tegenkwam, ondanks het feit dat ik toch flink wat uren per week met muziek bezig ben. Natuurlijk ligt het eerste gedeelte van het antwoord op deze vraag voor de hand: de radio doet niet meer wat hij behoort te doen.

Ik leer nauwelijks nog iets kennen via de radio: alles wat ik ontdek, leer ik uit tijdschriften of van de gelukkig talrijke slechte vrienden, die evenzeer met muziek bezig zijn als ik. U kan zich bijgevolg inbeelden hoe blij ik was, toen onze (BV) mij een paar dagen voor Kerstmis van 2009 wees op het bestaan van deze meneer uit New York. Op Kerstavond zelf, geraakten we via e-mail in contact en net na de jaarwende zat deze cd bij mij in de bus. Als u zich mocht afvragen waarom het dan in hemelsnaam zo lang moest duren vooraleer ik deze bespreking pleeg, dan is het antwoord vrij simpel: sommige dingen houd je liever voor jezelf. Ik heb deze cd in de voorbije maanden zo’n vijftig keer beluisterd en dat is een voorrecht waar bijzonder weinig cd’s kunnen van genieten. Nochtans is het in dit geval niet meer dan normaal: dit is namelijk een verzameling superknappe songs, die in al hun naaktheid gepresenteerd worden: man met stem en gitaar.

Op vier van de veertien songs, krijgt Daniel vocale bijstand van de mij compleet onbekende Italiaanse zangeres Pamela Bernardi, wier stem werkelijk vlekkeloos aansluit bij het licht gruizige geluid van Daniel Goodman. De man zelf kan je omschrijven als een ouderwetse singer songwriter, die, slechts gewapend met zijn gitaar en en haarscherp observatievermogen, in veertien songs een kijk op de wereld neerzet. Dit zijn liedjes, waarvan sommige naast het werk van een Tom Russell of een David Olney kunnen staan. Daarnaast is Goodman ook een bekwame gitarist, die nochtans niet te allen prijze wil laten horen hoe virtuoos hij wel kan zijn: de gitaar staat ten dienste van het verhaal. Die verhalen zijn, één na één, kleine schilderijtjes, waarbij Goodman in een paar minuten een situatie observeert, interpreteert, vertaalt en de indruk van dat proces neerschrijft. In vroeger dagen zo men namen hebben laten vallen als Bob Dylan of Woody Guthrie, de “folkies” waar de ouderen onder ons mee opgegroeid zijn: dezelfde liefde voor hun Grote Land, en tegelijk dezelfde kritische ingesteldheid. Zo van: “het is hier allemaal niet perfect, maar ik geloof erin dat het ooit nog beter wordt.”

Voor dat soort mentaliteit en voor de overtuiging die Daniel Goodman uitstraalt, ben ik in de loop van de voorbije maanden zo van deze plaat gaan houden. Geen idee of er in Europa distributie is voor dit kleinood, maar enkele muisklikken moeten u vast op weg kunnen zetten. Doén! (Dani)